Vlak voor de afgelopen Kerstdagen vertoefden Peter, een cliënt van mij en ik in de Ardennen. Nog geen week daarvoor had het daar flink gesneeuwd en was het heel koud geweest, nu regende het en was de sneeuw ver te zoeken. Glad was het wel nog, een dun bevroren laag over de paden van het bos. We keken gezamenlijk terug op het afgelopen jaar en het proces dat Peter ervaren had, waarvan ik ooggetuige mocht zijn en mij een begeleidende rol was toebedeeld. Peter was diep gegaan, had nagenoeg alle facetten en patronen – en daarmee alle spijlen van zijn kooi – van zijn ‘voormalige’ leven in de ogen gekeken. Hij was veel kwijt geraakt, zo onderweg in dat proces, waardoor zijn toekomst volledig in het ongewisse verkeerde.

De definitie van lijden & gehechtheid zal je hoogstwaarschijnlijk wel weten. Graag geef ik de woorden weer die in mij opkomen met betrekking tot lijden & gehechtheid, opdat het tot in je bewustzijn door dringt.

Een hele tijd heb ik nauwelijks iets geschreven. Er gebeurde het afgelopen jaar zoveel in en rond mij, maar ook op wereldniveau, dat het mij verre van lukte om veel woorden op papier te verkrijgen. Sommige dingen waren gewoonweg niet in woorden te vatten, als zijnde alleen maar voelbaar. Heel vaak kan ik gevoel redelijk tot goed verwoorden, maar nu lukte dat niet en dus maakte ik mijn zoveelste reis naar binnen.

Ver-dwaald in het paradijs. Ik ben ver in het dwalen door het paradijs. Het paradijs is voor mij “pachamama” oftewel moeder aarde en haar prachtige natuur. Ik struin er de afgelopen weken nogal wat in af. Ik dwaal er soms heel ver in en doorheen en elke dag zit ik er ook stil onder een boom, niet wetende waar ik ga uitkomen of wat de bedoeling is. In volledige onwetendheid zien, voelen, ruiken en contact maken met de natuur en te ervaren wat “is”, op dat moment. De ene dag laat ik het gaan en constateer ik alleen maar wat ik ervaar en voel en de andere dag voel en ervaar ik pure wanhoop omdat ik niet weet wat te doen of waar het allemaal heen gaat.

Drie woorden die álles in het leven omvatten. We zijn onderdeel van het grote geheel; de aarde, de wereld, het universum. De mensheid, het dieren- en plantenrijk, de zon, de maan, de sterren, planeten én de aarde. Het is een ketting, ecosysteem, “the circle of life”. We hebben elkaar allemaal nodig, het één kan gewoonweg niet zonder het of de ander. Dat is de natuur en zal altijd de natuur blijven, dat is hetgeen dat ons allen verbindt.

Even the longest journey starts with one step

Vandaag is het Valentijnsdag, de dag van de liefde. Prachtig dat de liefde gevierd wordt en altijd fijn om een lief kaartje en/of cadeautje te mogen ontvangen van je geliefde. Echter wat mij betreft mag de liefde elke dag opnieuw gevierd worden, want waar zouden we zijn zonder liefde??Liefde is oneindig, liefde kent geen tegenstellingen, liefde heeft genoeg aan zichzelf. En liefde heeft geen bewijs nodig, maar is een voortdurende overgave. Liefde is geen ééndagsvlieg en heeft geen commercie nodig in deze wereld van overconsumptie (waar ik me ook schuldbewust van ben, ik ben niet heiliger dan de paus).Mij is het, dankzij dit vreemde en bedenkelijke corona tijdperk, nóg duidelijker geworden dat liefde het anker van het leven is. Dat een klein gebaar, behulpzaam zijn, compassie hebben met de ander, een blik, een omhelzing, een aanraking een wereld van verschil kan maken en een absolute intentie van liefde is. Ook wanneer of ondanks dat een overheid dit verbiedt, want het moet niet gekker worden. LIEFDE OVERWINT ALTIJD!

“The great conjunction” vindt vandaag plaats. Nu ga ik je niet belasten met wat dit allemaal inhoudt, dat kunnen anderen veel beter. Zij die er veel meer verstand en gevoel voor hebben.Ik vind dit vooral een mooi moment om bij stil te staan. De twee planeten die conjunct lopen, of eigenlijk zijn, vandaag zijn Jupiter en Saturnus. Tezamen, op 0 graden, brengen zij licht en is dit energetisch voelbaar. Misschien ken je dat wel dat mensen zeggen “er hangt iets in de lucht”, dat gevoel.

Mijn hele leven lang ben ik in stilte geïnteresseerd in indianen en alles wat ze deden en doen. Ik voel ik me indiaan en sinds de dood van mijn geliefde oma Jo voel ik mij ook echt verbonden met indianen uit Zuid-Amerika. Hun rituelen, wijsheid en verbondenheid met de natuur was en is de allergrootste aantrekkingskracht. Als er vroeger een serie of een film met indianen was dan zat ik als eerste voor de tv, mijn eerste tent was een soort van tipi tent en met mijn vader gingen we vroeger elke zomer “vrij” kamperen. Helemaal back to basic dus. En voor zover dat ik veel carnaval gevierd heb, was ik op de lagere school natuurlijk indiaan en mijn broertje cowboy.

De nacht van volle maan, 31 oktober op 1 november, zit ik in mijn holletje voor mijn volle maan ritueel. Zoals zo vaak krijg ik dan ook weer de neiging om te schrijven. Ik ben in het holst van de nacht op mijn best, het heeft iets mystieks, voelt als leegte, heerlijk alleen, alles mag en kan maar niets moet. Zoiets, ken je dat gevoel?De hele dag houdt het woord “aantrekken” me bezig, geen idee waardoor maar het is zo. Ik zal je mijn verhaal van vandaag vertellen waarom en in welke hoedanigheid het mij bezighoudt.

Vandaag werd ik getriggerd door schrijf coach Joey Brown. Ze stuurde al haar lezers een e-mail met de vraag of we het herkennen, dat dingen soms volledig tegelijk vallen. Dat je opstaat met dankbaarheid en positiviteit en naar mate de dag vordert er allerlei dingen gebeuren die zich afwisselen in positiviteit én in negativiteit. Soms overheerst het ene en soms het andere, en toch valt alles samen of achter elkaar. Daardoor krijgt je dag een hele andere wending als dat deze oorspronkelijk begon. Dat er een soort van onrust ontstaat en een niet (meer) weten in welke flow je zit.

Ik ben een dromer en droom over van alles. Je kunt het je niet gek genoeg bedenken; klein, groots, gedurende de dag, ‘s nachts, bewust en onbewust. En dan, als ik lang genoeg gedroomd heb, dan word ik “ doener”. Dan vat ik de “koe bij de horens” en ga “het” doen. Wat het ook is, met of zonder angst, ongeacht wat iemand ervan vindt, ik ga “het” DOEN.

Enkele dagen geleden, op 3 augustus, was het volle maan. Het was exact 23:23 uur dat ik na mijn meditatie in de Spaanse avond zilte van nog ruim 28 graden een mooie ingeving kreeg voor mijn nieuwe blog. Het was letterlijk “het licht in de duisternis” dat mij hier naartoe leidde.

Wandelen of zitten in de natuur doe ik meestal in stilte.Alleen al de combinatie van de natuur en stilte zorgen ervoor dat ik volledig tot rust kom. Ik ga rustiger ademhalen en ervaar dan het gevoel van “thuiskomen”.

5/5/2020 Vandaag is het be-vrijdings-dag, 75 jaar geleden werden we be-vrijd door de geallieerden na jaren van oorlog en bittere ellende.Vandaag, op deze dag, zijn we “bezet” door een andere vijand, nl. het corona/Covid-19 virus. We hebben momenteel allen restricties op onze vrijheid, een bijzondere stempel op deze moderne tijd. Een beperking in vrijheid? Of een vraag aan jou waar ik heel nieuwsgierig naar ben: “Waar wil jij be-vrijd van worden?” Nu je dan toch een beperkte vrijheid in gaan en staan ondervindt.

De titel is de som van (bloem)knop in de natuur figuurlijk en letterlijk de “knop” indrukken van dankbaarheid. Dankbaarheid van wat er was – nu is – en zeker nog zal komen.

Beginnen